ŁS

1983

z Pikiera 12

Zapis Miltonowy (1)

Stała się rzecz zdumlewająca: po tylu tylu latach istnienia PZBS i miesięcznika „Brydż” – pojawił się w tym ostatnim bardzo obszerny artykuł „Jak grać w kółko”.

Czy nie świadczy to (prócz wielu wielu innych rzeczy), iż PZBS–owski brydż sportowy przeżywa wyraźną stagnację i marazm? Któż bowiem (szanujący się!) przychodzi regularnie na PZBS–owskie turnieje, by grać kilka godzin w zgiełku, zaduchu, pośpiechu i ciasnocie?

Któż bowiem (szanujący się!) zniesie natrętne mentorstwo l sobiepaństwo PZBS–owskich zarządów brydżowych!

Nic więc dziwnego, że w imprezach PZBS grają przedewszystkim ci którzy żyją z brydża (zawodowcy i półzawodowcy) oraz nieuleczalni maniacy. „Zwykli” entuzjaści tej gry wolą natomiast zagrać sobie spokojnie w domu. Znajdą tam ciszę i spokój, nikt ich nie będzie popędzał, nikt im nie będzie niczego zakazywał i nakazywał, a warunki i sposób gry ustalą sobie sami.

Artykuł „Jak grać w kółko” (Zbigniewa Szuriga) był wlęc potrzebny i pożyteczny.

Był jednak w sporej części chybiony, co wynikło prawdopodobnie ze znikomyoh kontaktów Autora z graczami klasy niższej i ze zwykłymi amatorami. Otóż grają oni częstokroć (a w niektórych środowiskach jest to nawet regułą) nie w tradycyjnego brydża robrowego, lecz tzw „.zapisem sportowym” – każde rozdanie z osobna, przy z góry ustalonych założeniach, z punktacją identyczną jak w brydżu porównawczym – i oczywiście z odkładaniem kart przed sobą. Grają więc tak, jakby stanowili jeden stolik meczu brydżowego, l chętnle wykorzystują (jeśli mają pod ręką) kontrolkę meczową i komplet pudełek z kartami. Następnie sumują punkty zapisowe zdobyte przez NS i WE – i wynik „robra” gotowy.

Zalety tej formy uprawiania brydża (znanej od dawna w USA pod nazwą „Chicago”) są oczywiste, a atrakcyjność gry – jeśli ktoś nie gra w brydża dla hazardu (ale wówczas może przerzucić się na pokera) – nie mniejsza niż przy zapisie robrowym.

W świetle powyższego jasne jest już, które fragmenty artykułu „Jak grać w kółko” są w pewnej mierze chybione. Te mianowicie, które dotyczą taktyki w sytuacjach typu „my 40 na robra, oni 60 na partię”. Chybienie to z czasem najprawdopodobniej się zwiększy, ponieważ są przesłanki do przypuszczenia, że zapis robrowy stopniowo zaniknie zupełnie.

Niestety, brydż jednostolikowy – zarówno przy zapisie sportowym jak i robrowym – ma tę oczywistą wadę, że wynik rozdania jest w dużej mierze kwestią szczęścia: wygrają raczej ci, co otrzymają Iepszą kartę.

Brałem udział w kółkach, które próbowały zaradzić temu poprzez ustalanie średniej jaka będzie w tym rozdanłu w przecłętnym turnieju na impy, a następnie braniu odchylenia od tej średniej przeliczonego na impy. Skończyło się tylko na próbach, bo trudność, żmudność (i inne) tego sposobu ustalania średniej jest oczywista,

W ostatnlch miesiącach zetknąłem się jednak z inną, rewelacyjną metodą:

Średnlą w rozdaniu ustalamy w zależności od podziału miltonów między obie pary,
wg zawczasu przygotowanej tabeli przeliczenlowej.

Nie wiem, kto i kiedy to wymyślił. Zaprezentowali mi to gracze z trzech różnych rejonów, a każdy z nich miał inną tabelę. O jednej z nich tylko słyszałem, druga była raczej nonsensowna, a trzecia (podał mi ją Radosław Kiełbasiński ) wygląda następująco:

przed partią				po partii				Tabela ta oparta jest podobno na pewnym materiale statystycznym, oraz dość nieźle się zgadza ze szkicem intuicyjnym (jaki spróbowałem nakreślić). Wydaje się więc, że jest bardzo bliska zależności prawdziwej. Odchylenie uzyskanego wyniku od średniej przelicza się na impy, a wynik całego pojedynku (co już proponuję od siebie) – na vepy (VP).
21	50	31	600	21	50	31	800
22	70	32	700	22	70	32	1050
23	110	33	900	23	110	33	1350
24	200	34	1000	24	290	34	1500
25	300	35	1100	25	440	35	1650
26	350	36	1200	26	520	36	1800
27	400	37	1200	27	600	37	1800
28	430	38	1400	28	630	38	2100
29	460	39	1400	29	660	39	2100
30	490	40	1400	30	690	40	2100

Próbowałem – i byłem całkowicie usatysfakcjonowany – punktacje poszczególnych rozdań wyglądały na zupełnie sensowne i sprawiedliwe, a zależność wyniku od jakości gry była uderzająca. Czułem się tak, jak podczas grał w turnieju (na impy).

W świetle powyższego, tradycyjną grę robrową (a nawet „zapis sportowy”) uważam za nonsens. Wprawdzie Zapis Miltonowy uwzględnia tylko same honory, ale i tak – co potwierdziłby z pewnością p.Quemic – jest jedenaście do szesnastu razy sprawiedliwszy.

A gdyby nawet był tylko trzy razy sprawiedliwszy, to czy nie lepiej grać w jednostollkowym turnieju domowym, niż w...

Następny artykuł

Zapis Miltonowy	Co nowego...	do Brydża
Nie samym brydżem człowiek żyje: do Czytaj!

Lipiec 2001