Anabis 1

ANABIS

5 XII 2002

Zagadka litery „ą”

Dlaczego wymawiamy ją jako ‘o nosowe’, a nie jako ‘a nosowe’ ?

Dlaczego w żadnych podręcznikach nikt nie raczy wyjaśnić tego dziwolągu ?

Dlaczego nie próbujemy zmienić tej litery na ‘o z haczykiem’ ?

Nasi pedagodzy od języka uwielbiają styl autorytatywny – tak jest, i basta; nie należy się dziwić.

Tymczasem dziecko dopiero uczące się pisać JUŻ SIĘ DZIWI i niekiedy próbuje pisać ‘o z haczykiem’ (bardzo inteligentnie!) – a w końcu ogłupione przez dorosłych („To nie jest po polsku”) przestaje dziwić się i pytać. A rzekomo chcemy mieć dzieci inteligentne ?

A oto jak ongiś sam sobie tłumaczyłem tę zagadkę:

Kiedy wprowadzano język polski w piśmie, obawiano się że litera ‘O z haczykiem’ będzie się mylić z bardzo podobną literą łacińską Q (a łacina była przecież wówczas powszechnie używana).

Dopiero znacznie później znalazłem wyjaśnienie, i to w jakimś bardzo starym podręczniku gramatyki (nie pamiętam już w którym), w dodatku ukryte jako jedno zdanie w rysie historycznym:

Otóż podobno na początku wymawiano literę ‘ą’ jako ‘a nosowe’ (!)

Potem wymowa się zmieniła, a pisownia pozostała jak zwykle w tyle.

Jakim cudem to ustalono ? Dlaczego nic na ten temat się nie pisze ? Dlaczego nikt nie zadał takiego pytania w licznych kącikach językowych ?

Okazuje się że ustalenie iż tak wymawiano nie było wcale tak trudne. Po prostu wystarczyło zwrócić uwagę na rymowanie w starych wierszach. IX 2010

A teraz kolejne pytanie:

Dlaczego nowożytne komisje ds języka polskiego nie zaproponowały pisowni ‘o z haczykiem’ ?

Niekoniecznie obligatoryjnie ! można przecież zaproponować to jako pisownię równie dobrą – jak to się obecnie mówi: opcjonalną. Zgodność pisowni z wymową jest w tym przypadku bez wątpienia czymś dobrym. Jak długo dzieci będą nas zawstydzać samorzutnym pisaniem ‘o z haczykiem’ ?

Trzeba jednak stwierdzić, że komisje tyle razy wprowadzały różne bzdurne „normy”, że zbyt niebezpieczne jest pozostawianie takich kwestii w ich rękach. Najlepiej by zmiany zachodziły samorzutnie, wedle upodobań piszących, a komisje ograniczały się tylko do proponowania.

Walka ze zdwojeniami

Kiedyś pisano (i zapewne mówiono): kassa, illustracja, officer itp.

W pośpiesznej niedbałej wymowie brzmiało to zapewne jak dzisiejsze: kasa, ilustracja, oficer,... i w końcu tak właśnie zaczęto permanentnie wymawiać i pisać. Podobnie stało się z wieloma innymi zdwojeniami – a wszystko przez pośpiech i niedbałość. Nie stało się nic strasznego, a może dobrego – bo jest nieco łatwiej i prościej (nb słowa: kassa, illustracja, officer – nadal są zrozumiałe).

I wszystko byłoby OK, gdyby nie nasi mentorzy językowi !

Kiedy odkryli zjawisko zanikania zdwojeń, zapieli z zachwytu nad własną mądrością i rzucili hasło „Likwidujmy zdwojenia!” (Przypomina to jako żywo katastrofalne experymenty socjalistów: skoro Marx naukowo „udowodnił” nieuchronność rewolucji proletariackiej, należy „iść z postępem”, czyli – robić wszystko by ją wywołać).

Występuje więc mentor–naukowiec w telewizji i zupełnie poważnie twierdzi, że słowo „miękki” należy wymawiać „mięki”. Dlaczego ? Ano bo w języku polskim jest tendencja do redukcji zdwojeń. Pada pytanie, jak należy wymawiać „lekki”, a nasz naukowiec tym razem o dziwo nie redukuje zdwojenia, lecz każe mówić ”lekki”. Dlaczego ? Ano żeby nie pomyliło się z „lekami” ! (autentyczne)

Nie dajmy się zwariować taj logice (za takie uzasadnienia prawdziwy profesor wyrzuca studenta za drzwi). Zachowujmy zdwojenia wszędzie tam, gdzie zgodne są z naszym poczuciem językowym, a obowiązkowo w wyrazach obcego pochodzenia. Jeśli zdwojenie z czasem zaniknie, niech stanie się to w wyniku naturalnej ewolucji obyczajów językowych, a nie za podszeptem rewolucjonistów.

Mentorscy naukowcy popsuli już mnóstwo wyrazów. Na całym świecie pisze się „Mississippi”, a w polskich atlasach „Misisipi”. Na całym świecie pisze się „millennium”, a w Polsce „milenium”.

Ignorujmy te nonsensowne pomysły. Nie dajmy się traktować jako durnie, którzy nie potrafią wymówić „pp” w „Mississippi”, ani „kk” w „miękki”. Ostatecznie nie jesteśmy profesorami.

Dystyngowany idiota

Po ułożeniu kilku znośnych wierszy kabaretowych posłałem link do nich (ten) na stosowną grupę dyskusyjną (może się komuś przydadzą). Po kilku dniach zajrzałem ponownie i zobaczywszy kilka wypowiedzi, zachowałem się, jak idiota – przeczytałem je (choć już dawno przekonałem się, że nie warto czytać niczego w zwykłych grupach dyskusyjnych, a conajwyżej wstawiać infolinki.

Wypowiedzi były jak zwykle (tzn „ni przypiął ni przyłatał”), ale jedna dość mnie zdumiała. Nazwano mnie mianowicie (uznając zresztą wiersze za ‘poprawne’) „dystyngowanym idiotą”. Rozumiem, że „idiotą” (zasłużyłem na to czytając wypowiedzi), ale dlaczego „dystyngowanym” ?! Przecież wiersze nie tylko nie były dystyngowane, lecz nawet wręcz przeciwnie.

Najpierw przypomniało mi się opowiadanie pewnego pana pilnującego wnuczka w piaskownicy:

Zasiadła koło mnie bardzo młodziutka parka. On zaczął lżyć ją najgorszymi słowami i wyzwiskami, a ona nic. W końcu nie wytrzymałem i zwróciłem się do niej: „Jak możesz pozwolić, aby tak do Ciebie mówiono i tak Cię traktowano?”. Nie, nie obsypała mnie wyzwiskami za wtrącanie się – lecz bardzo grzecznie powiedziała: „Pan jest taki nienowoczesny!”.

Przez analogię pomyślałem sobie, że jestem zbyt „dystyngowany”, ponieważ moje wiersze mają za mało mięsa, są zbyt staroświeckie. Wprawdzie w jednym jest „kurwa” i „zajebiście” – ale cóż to dziś nadzwyczajnego; pozatym widać, że użyłem tych słów nie dla szoku. lecz dla komicznego kontrastu.

Ale przypomniało mi się jeszcze jedno zdarzenie – konkurencyjne:

Bardzo stary pan kupował coś w kiosku, a ponieważ kilku nastolatków za nim solidnie przeklinało (między sobą), nie wytrzymał – odwrócił się i powiedział: „Panowie, jak tak można?”. Reakcja była grzeczna i równie zdumiewająca: „Panowie to byli przed wojną”.

Skoro zwrócenie się do kogoś per pan jest obraźliwe, to „dystyngowany” musi być wyzwiskiem !

I taka jest chyba prawda (nie kłócąca się zresztą z interpretacją pierwszą). Rozumiecie chyba sami, że do młodych ludzi (po otaxowaniu czy przypadkiem nie są to „młodzi starzy”, czyli po kindersztubie) należy zwracać się wyłącznie per ty, okraszając to porcją wulgarności. Inaczej się obrażą.

Ze 2 razy to przetestowałem. Np na pytanie „Czy długo Pan czeka?” (zwykły idiotyzm przystankowy) odpowiedziałem: „A ... to wie. Czy myślisz ..., że. patrzyłem na zegarek?” – i wcale się nie obraził, a nawet twarz mu rozpromieniła się zachwytem („nie żaden zgred, lecz zajebisty facet”).

Polskie funkcje trygonometryczne

W II Rzeczpospolitej próbowano spolszczać niektóre wyrazy cudzoziemskie. Także w trygonometrii:

sinus	=	wstawa	secans	=	sieczna	tangens	=	styczna
cosinus	=	dostawa	cosecans	=	dosieczna	cotangens	=	dotyczna

Funkcje secans (= 1 / cosinus) i cosecans (= 1 / sinus) nie wiadomo dlaczego zniknęły kompletnie z podręczników. Jasne, że można się bez nich obejść (zresztą bez cotangensa też), ale wypadałoby przynajmniej je wymienić. Dla rekompensaty można by mniej zawracać głowę uczniom nieustannym „wałkowaniem” tożsamości trygonometrycznych (równie idiotyczne jak „kucie” tabliczki mnożenia).

Okazało się jednak że nazwy te wprowadził już około 200 lat temu Jan Śniadecki. Nie przyjęły się, ale jak widać od czasu do czasu próbowano je reaktywować.

O nieanonimach i anonimach

Manufarzysta Nuchim procesuje się ze swoim byłym wspólnikiem.

Dwa dni przed rozprawą kupiec radzi się swego adwokata.

– Panie mecenasie, a może by tak posłać sędziemu tłustą, tuczoną gąskę z moją wizytówką ?

– Czy pan oszalał ? Sędzia Bielecki to człowiek nieprzekupny. Zaprzepaści pan całą sprawę.

Proces odbył się i trybunał przyznał Nuchimowi żądaną w pozwie kwotę.

Kupiec zjawia się ponownie u adwokata:

– Panie mecenasie, ja panu zdradzę jeden sekret. Ja pana nie posłuchałem i sędzia otrzymał ode mnie gęś.

– Niemożliwe !

– Wszystko jest możliwe. Słowo daję, że tak zrobiłem. Tylko z tą różnicą, że do paczki z gęsią włożyłem wizytówkę mojego byłego wspólnika.

Z „Przy szabasowych świecach” Horacego Safrina

Bardzo pouczająca anegdota, z której wiele wynika (wyszedłby z tego spory felietonik).

M.inn. to że anonimy atakujące kogoś mogą być wysyłane przez niego samego !

Po co? Aby zaskarbić sobie przychylność opinii publicznej. Np przed wyborami.

Słabość i silność

Typowym argumentem przeciwko nietypowemu słowu jest: „To nie stoi w słowniku”, a więc: „Nie ma takiego słowa. To nie po polsku”. Jest to typowy wywód czytelnika jednej książki, któremu wydaje się, że zjadł już wszystkie rozumy – tak jest i basta. Zresztą specjaliści od języka nie są wcale o wiele lepsi – po prostu przeczytali więcej książek, a skoro „nie stojało” w tych książkach, więc...

Tymczasem gdyby przyjąć taką argumentację, to język wcale by się nie rozwijał. Pozatym w języku też panuje moda, a moda jak wiadomo zmienna jest. Nawet w okresie 10 lat można zaobserwować jak niektóre słowa i zwroty pojawiają się, zanikają, znowu pojawiają itp – i to wcale nie neologizmy.

Weźmy takie słowo jak „silność”. Każdy je zrozumie, choć w słowniku próżno by szukać.

Ale tylko we współczesnym słowniku. Po zajrzeniu do starych, wielkich słowników słowo to o dziwo znajdujemy – kiedyś było w powszechnym użyciu, obecnie jest „niemodne”, ale nadal istnieje !

Najciekawsze że po zajrzeniu do wielkich słowników języka angielskiego znajdujemy „strongness”.

I z pewnością każdy je zrozumie. Bez zaglądania do słownika.

ANABIS

14 XII 2002

Tyrania solna

Solenie to chyba najbardziej rozpowszechniony i zakorzeniony nałóg w Polsce. Solą prawie wszyscy i prawie wszystko. Odruchowo. Często bez sprawdzania (a nuż już posolone?). I z dawien dawna.

Weźmy jakąkolwiek książkę kucharską. Autorka może zapomnieć o wielu rzeczach, ale nie o soleniu.

W książce Lucyny Ćwierczakiewiczowej wiele przepisów kończy się słowami „posolić do smaku”. Słone = smaczne, niesłone = niesmaczne, smaczność = stężenie soli. Inne smaki nie istnieją (pardon... jest jeszcze słodzenie, też często do obrzydliwości).

Wyrabianie nałogu solenia zaczyna się we wczesnym dzieciństwie. Mamusia (jak jej mamusia) mówi troskliwie do swojej pociechy: „Posól sobie, żeby było smaczniejsze”, i zgoła nie jest ważne czy jest to już dostatecznie słone, bo jak się posoli napewno będzie jeszcze smaczniejsze.

Wiele ucierpiałem od solnej tyranii – mnóstwo razy smak potrawy zagłuszony był solą; niekiedy do takiego stopnia, że aż parzyłem sobie usta i rezygnowałem. A oto dwa typy przygód solnych:

1)

Podczas wakacji stołujemy się w pensjonacie. Wszystko jest oczywiście solidnie posolone – nawet poranna zupa mleczna! Reklamuję „Po co tak strasznie solicie? Przecież każdy sam może sobie dosolić!”. Zgadzają się ze mną, ale wkrótce ustępują pod naporem kontrreklamacji innych stołowników, którzy chcą żeby od razu było posolone (czytaj: przesolone). Obserwuję sąsiada, który zaczyna jeść poranną – słoną! – owsiankę. Po pierwszej łyżce sięga po solniczkę. Mało mu!

2)

Wakacje nad morzem. Kupujemy świeże ryby i umawiamy się z gospodynią, że nam je usmaży po powrocie z plaży. Zapominam poprosić o niesolenie i oczywiście ryby zostają przesolone. Nic już nie mówię, a gospodyni zaczyna roztaczać przed nami obrazek, jak smacznie by je przyrządziła, gdyby miała więcej czasu. Moczyłaby je całą dobę w słonej wodzie, tak aby sól przeniknęła do wszystkich zakamarków. I wtedy dopiero byłyby naprawdę smaczne! Rozumiecie więc dlaczego nie może być by „każdy sam sobie dosalał”.

Nie udało mi się dojść przyczyn nałogu przesalania.

Mój znajomy twierdził, że to dziedziczony nawyk ubogich warstw ludności. Rzadko mogli pozwolić sobie na mięso, więc tęsknotę za nim nadrabiali podnietą uzyskiwaną silnym posoleniem. Może.

Ja – z natury przekornik – nauczyłem się solić z umiarem, i to dopiero po spróbowaniu. Dzięki temu odkryłem, że wiele potraw lepiej smakuje w ogóle bez soli. Ugotujcie np kartofle w mundurkach.

Dlaczego dawniej tak ceniono korzenie

W wielu podręcznikach historii można wyczytać jakim to wzięciem cieszyły się w Europie z 700 lat temu przyprawy korzenne. Były przywożone z dalekich krajów, drogie i bardzo cenione.

Dlaczego ? Tego już historycy nie piszą. Dlaczego nie piszą? Bo tak było i już; nie dziwić się i basta.

W jednej tylko książce !! (niestety, zapomniałem w jakiej) znalazłem wytłumaczenie:

Otóż dawniej jesienią następowało masowe bicie wieprzy, bo ówczesna produkcja rolna była zbyt niska by można było zmagazynować dla nich pokarm na zimę. Z braku lodówek mięso stopniowo się psuło i na wiosnę było już porządnie smrodliwe. A jeść trzeba było. A zjeść można było dopiero po solidnym przytłumieniu nieświeżości ostrymi przyprawami.

Tę ciekawostkę warto zapamiętać. Jeśli w restauracji podadzą wam kotlet nadspodziewanie silnie i obficie przyprawiony – oczyśćcie kawałeczek z dodatków i sprawdźcie czy nie zepsuty (dwa razy to mnie ustrzegło). Tak samo kiedy podają wam tatar już – wbrew zwyczajowi – zaprawiony. Ogólnie: im coś bardziej „pikantne”, tym większa groźba że zepsute i przyprawione dla kamuflażu.

Kto jest niewybredny

Kiedyś zacząłem chodzić z dzieckiem na obiady do okolicznej restauracji. Były niedrogie i niemal jak domowe, więc bardzo sobie tę wygodę chwaliłem. Po kilku tygodniach coś się zaczęło psuć – obiady były coraz gorsze, a jednocześnie na coraz większej ilości stolików stały butelki z wódką. Jeszcze tydzień i zmuszony byłem zrezygnować – tego już nie można było jeść. Poszedłem do ajentki (częsta forma własności w PRLu) i rozżalony pytam się o przyczynę. A oto odpowiedź:

Wcześniej nie miałam pozwolenia na serwowanie alkoholu. Teraz już mam. Zarobek z tego bardzo duży. A jedzenie ? Jak wypiją to niczego nie czują i zjedzą byle co. Więc po co mam się wysilać.

O mniejszą ilość posłów

Nadmierna ilość posłów to wielki ciężar dla wszystkich. Przed Chlestakowem (z „Rewizora”) pędziło 35.000 kurierów – tyle samo co posłów gminnych we współczesnej Polsce. Korzyść z posłów jest wątpliwa. Zresztą, jak tam korzyść – osiągnięciem byłoby zmniejszenie strat!

A oto pomysł gdzieś przelotnie wysunięty przez jakiegoś „szarego” człowieka:

Powołujemy taki procent posłów jaki procent obywateli uczestniczył w wyborach!

Logiczne, sprawiedliwe – i conajmniej 50% oszczędności!
I bardziej demokratyczne! – bo każdorazowo lud ustala liczebność przedstawicielstwa.

Zagrożenie gazociągowe

Kilka lat temu licznie pisano w polskiej prasie nt gazociągu do transportu gazu z Rosji przez Polskę (nb dyskusja ucichła i dotąd nawet nie wiem, czy ten gazociąg zbudowano). Pisano nieustannie o zagrożeniu dla Polski przez uzależnienie się od Rosji. Zdrowy rozsądek mi podpowiadał, że bardziej będzie zagrożona Rosja przez Polskę ! (jeśli pozwolę sąsiadowi przeprowadzić wodociąg przez mój ogródek, to chyba sąsiad będzie bardziej zależny ode mnie niż ja od niego). Rzucałem się do gazet w nadziei, że ktoś w końcu poruszy tę kwestię. I nie doczekałem się. A przecież jeśli nawet mój pogląd był głupi, to z pewnością nie byłem w nim osamotniony. Dlaczego więc publicyści nic nie napisali o narzucającym się zagrożeniu odwrotnym? Choćby po to, aby to wyśmiać.

Odmiana nazwisk obcych

Spróbujmy poodmieniać takie nazwiska jak: Remarque, Braque, Luke...

M	kto?	Remarque	Wydaje się, że wszystko jest w porządku, ale... Mentorzy językowi „każą” pisać Narzędnik: Remarkiem. Zapewne wymyślili zasadę, że po samogłosce (?apostrofie) nie wolno pisać zmiękczającego „i” – bo... (?) Polak jest zbyt głupi, by potrafił to właściwie odczytać, albo... (?) licho wie co jeszcze. Kto tu jednak jest naprawdę głupi ?
D	kogo niema?	Remarque’a
C	komu?	Remarque’owi
B	kogo widzę?	Remarque’a
N	kim?	Remarque’iem
M	o kim mówię?	Remarque’u
W	o ty mój !	Remarque’u

Skąd się wzięły zsypy na śmiecie ?

Okropny wynalazek, zastosowany chyba we wszystkich „blokach” zbudowanych w późnym PRLu.

Siedlisko smrodu i brudu (bo niema sposobu, by to porządnie umyć), szczurów i karaluchów; a otworzenie pokrywy dla wrzucenia śmieci to nieuchronne wionięcie tego wszystkiego w twarz.

Oszczędność budowlana? – odwrotnie ! Wygoda? – wątpliwa i niewielka. Po co więc to robiono ?

Posłuchajcie:

Miałem znajomego, który w ramach „awansu społecznego” przywędrował ze wsi do W–wy. Kiedy wybierał się do rodziców na wieś, prosiłem go zawsze, by przywiózł prawdziwych jajek, warzyw,... co tylko zdoła unieść – a przy płaceniu nie będę bynajmniej skąpy (i nie byłem). Przywoził, i owszem, ale ciągle za mało, bo tyle tylko ile zmieściło się w... teczce–dyplomatce. Prośby by wziął dużą torbę na zakupy nie skutkowały, a w końcu wyznał, że wstydzi się pojawiać w swojej wsi z torbą, bo „co o nim ludzie pomyślą?”, natomiast z dyplomatką wygląda jak pan z miasta.

Nie wierzyłem mu – wydawało mi się, że sobie to tylko uroił z kompleksu. Aż w końcu odkryłem że w w moim bloku mieszkają ludzie (też ze wsi), którzy nawet do zsypu na piętrze udają się chyłkiem – a jak „przyłapie się” ich z wiadrem śmieci w ręku, są bardzo zawstydzeni. A cóż dopiero, gdyby musieli chodzić do śmietnika na dworzu!? Chybaby to ciężko odchorowali.

I tak wyszło szydło z worka: prawdopodobnie większość tych co decydowali o budowie i kształcie bloku też pochodziła z awansu społecznego (nagminne w PRLu), a jaki to awans kiedy człowiek musi paradować ze śmieciami. Toż to wstyd i hańba wyrzucać śmiecie – to miasto, a nie wiocha.

Aluzja architektoniczna

W W–wie przy Placu Powstańców jest budynek wybudowany w PRL jako „Dom Chłopa” – od dawna jednak po prostu zwykły hotel „Gromada”. Wygląda zupełnie zwyczajnie, a tylko frontowy narożnik jest dość dziwny – lekko ścięty, wyżłobiony i wysadzany złocistymi płytkami.

STOP: Czy pojęliście aluzję? Podobno architekt tego dowcipu miał spore nieprzyjemności.

Obrzydliwi obleśnicy – najstosowniejsza nazwa !

Nie „gej” czy jeszcze inaczej, lecz – „obleśnik” ! Jest to najstosowniejsze określenia, albowiem:

1)	Angielskie „gay” znaczy mniej więcej „obleśny” (np a gay old man = obleśny staruch). Skoro sami się tak nazwali – to po co im zaprzeczać.
2)	Tymbardziej że nazwali się celnie, choć zbyt łagodnie – bo to co wyprawiają między sobą jest o wiele bardziej obrzydliwe, niż zniesie najbardziej perwersyjna wyobraźnia postronnych (s.a. w porównaniu z tym to niewinna dziecięca igraszka – więc lepiej się nie dopytywać).

Nie ulega wątpliwości, że stanowią silne zagrożenie dla dobrych obyczajów i dla naszych dzieci.

Zero tolerancji ! zero kontaktów ! a ich miano najlepiej poprzedzać słowem „obrzydliwi”.

Niech żyją w ciemnym podziemiu, i to bardzo głębokim. I wyłącznie za swoje pieniądze !!

Protesujmy przeciwko jakiemukolwiek upublicznianiu ich i obdarzaniu z kas publicznych.

ANABIS

7 II 2003

Standard i inteligencja w internecie

Kiedy kilka lat temu poznajomiłem się w końcu z internetem, natknąłem się na częste apele, by pisać teksty w kodzie ISO-8859-2. Wkrótce jednak odkryłem, że w plikach internetowych jest klauzula podająca kod w którym tekst jest napisany, a czytnik tych plików (tzw przeglądarka) z tej klauzuli korzysta. Po cóż więc były te apele? Wysłałem kilka emaili pod rzekomo kompetentne adresy, lecz nie doczekałem się sensownego wyjaśnienia. Wszyscy jak jeden mąż napisali „bo to standard” i tyle.

Później miałem więcej podobnych przygód (udzielano różnych porad i wyjaśnień bez uzasadnienia, i w dodatku fałszywych) i dziś ostatecznie mogę stwierdzić: średnie IQ internetowców wcale nie jest wyższe niż nieinternetowców ! (choć JKM kilka razy twierdził, że jest przeciwnie).

Odkryłem ponadto dlaczego tekst zajmuje zazwyczaj tylko kawałek ekranu, a reszta przeznaczona jest na menu, inne teksty czy wreszcie tzw ozdobniki i bajery – co oczywiście utrudnia skupienie się na czytaniu. Otóż obserwacja młodych internetowców wykazała, że oni tekstu nie czytają! lecz tylko oglądają! Jedno–dwa zdania i stuk–puk – przełączenie na coś innego. Jasne więc, że menu musi być na wierzchu, by można było szybko się przełączyć. I tak dalej.

Z przygód kolejkowych

Już niemal zapomniano o powszechnym w PRL „staniu w kolejce”, i to często nie kilkuminutowym, ale kilkugodzinnym. Jedną z cech psychologii tłumu kolejkowego jest „Byle do przodu”. Nieważne czy to przyśpieszy czekanie – ważne żeby „posunąć się do przodu”, bodaj o jeden krok.

W latach 1970 dokonałem nie byle jakiego wyczynu. Stojąc na letnich wakacjach w 200–osobowej (!) kolejce po chleb, dotarłem w końcu do drzwi sklepowych. W środku było aż kilkadziesiąt osób, a więc bardzo ciasno i duszno (wiadomo: „byle do przodu”). Wstrzymałem więc posuwanie się kolejki (po prostu nie wchodząc do środka) i doprowadziłem do niemal całkowitego opróżnienia sklepu. Jednak nie osiągnąłem optymalnego minimum (3 osoby w sklepie), bo po pół godzinie „kolejkowcy” za mną przybrali groźną postawę – pełne oburzenia okrzyki zarzucały mi, że to przeze mnie stoją tak długo po chleb, bo... „nie posuwam się do przodu”.

Oczywiście jak „zwolniłem” kolejkę, natychmiast sklep został z powrotem zapchany.

Co było pierwej ?

Od wieków trwa spór materializmu z idealizmem. Padają różne argumenty, ale najniezwyklejszy podał Stanisław Lem jest w „Dziennikach Gwiazdowych” Ijona Tichego, Podróż czternasta:

Budynek stacyjny jak wymarły, dokoła ani żywego ducha. Wziąłem kubełek i poszedłem się rozejrzeć, czy nie mają tu jakiegoś lakieru. Chodziłem tak, aż usłyszałem sapanie. Patrzę, a za budynkiem stacji stoi kilka maszyn parowych i rozmawia. Zbliżyłem się.

Jedna mówi:

– Przecież to jasne, że chmury są formą życia pozagrobowego maszyn parowych. Otóż zasadnicze pytanie brzmi: co było pierwej – maszyny parowe, czy para wodna? Ja twierdzę, że para!

– Milcz, przeklęty idealisto – zasyczała druga.

Sami z siebie się śmiejecie ?

Niektórzy ludzie przysłuchując się obradom Sejmu dochodzą do wniosku, że jest to grono durniów.

Niewykluczone, ale – do identycznego wniosku dochodzi się obserwując obrady i uchwały każdego zbiorowiska. Obserwowałem to tak wiele razy (albo zaśmiewałem się czytając podjęte uchwały) i tyle razy mi to opowiadano – że musi to być prawdą. A oto trzy przykładowe zasłyszane opowieści:

1)	Zebranie Rady Rodziców. M.inn. będzie wybrany nowy Przewodniczący, bo kończy się kadencja. W trakcie wychodzi na jaw, że Przewodnicząca dotychczasowa bezczelnie wszystkich okłamała. Nikt jednak kłamstwa nie zauważa (albo milczy). Przewodnicząca zostaje wybrana ponownie.
2)	„Do apteki wtoczył się plugawy pijak i klnąc odepchnął kilka kobiet od okienka, by szybciej kupić. Obezwładniłem go i wyrzuciłem z apteki. Fachowo i delikatnie, bo znam się na tym. Co się stało gdy wróciłem do apteki ? Wszystkie panie z buzią na mnie, że tak potraktowałem człowieka.”
3)	Byłem delegatem (było to jeszcze w PRL) na sejmiku spółdzielni mieszkaniowej. Zarząd odczytał nadesłany (przez władzę wyższą) projekt uchwały – jaskrawo niekorzystnej i dla członków i dla Zarządu. Zarząd odczytał uchwałę w ten sposób, że widać było iż nie chce by przeszła, ale boi się oznajmić to wprost, więc tylko daje delegatom do zrozumienia „nie uchwalajcie tego”. Wstałem i pomogłem Zarządowi wygłaszając filipikę przeciwko. Czy coś pomogło ? Gdzie tam ! Uchwała przeszła niemal jednogłośnie.

Nigdy, powtarzam to – NIGDY – nie spotkałem się z sensownymi obradami i uchwałami – wyjąwszy małe grono (2–4) znających się na rzeczy osób. Tak więc podczas transmisji obrad Sejmu telewizja powinna wyświetlać nieustannie planszę:

„No i z kogo się śmiejecie ? Z samych siebie się śmiejecie !!?”

Dyscyplina pracy

Moja pierwsza praca (w PRL). Jak tu się nie spóźniać, kiedy zaczyna się o 7 rano.

Przy pierwszym spóźnieniu Dział Kadr żąda bym napisał oświadczenie o spóźnieniu. Piszę więc: „W dniu tym–a–tym spóźniłem się do pracy o 10 minut”. Niedobrze. Muszę podać przyczynę. Piszę więc: „W dniu tym–a–tym spóźniłem się do pracy o 10 minut z powodu zaspania”. Znowu niedobrze. Muszę podać przyczynę, którą mogłaby usprawiedliwić spóźnienie. Pytam jaką?... Np że nie jeździły tramwaje. Piszę więc: „W dniu tym–a–tym spóźniłem się do pracy o 10 minut z powodu awarii komunikacji miejskiej”. Po kilku kolejnych spóźnieniach (awaria w mieszkaniu, autobus, nagła wizyta ciotki) mam już dosyć tych wygłupów. Piszę: „... z powodu zaspania” i szybko z Działu Kadr uciekam. Kadry komentują to później następująco: „Już nie może wymyślić żadnych wykrętów”.

O ładny charakter pisma

Pierwsze zebranie rodziców pierwszoklasistów.

Nauczycielka chce, aby dzieci pisały wiecznymi piórami, bo „długopisy psują charakter pisma”.

Zauważam, że moim rodzicom z tego samego powodu nakazywano pisać tylko stalówkami.

Przypominam, że Wiktorowi Gomulickiemu („Wspomnienia niebieskiego mundurka”) z tego samego powodu zabraniano używania stałówek, a nakazywano pisać gęsim piórem.

I nakoniec wyrażam przypuszczenie, że w starożytności w trosce o ładny charakter pisma zapewne nakazywano wykuwać litery dłutem w kamieniu.

Niestety, dowcip ten bardzo zaszkodził... dziecku.

Jak kretyńsko argumentować

To nie takie proste!

Nie o to chodzi!

To nie to samo!

Tak jest wszędzie!

... ?

To bardzo wygodne argumęty! Krótkie, zamykające dyskusję, dodające Ci splendoru (świadczą o głębokość twojego myślenia i rozległości twojej wiedzy) i... oczywiście prawdziwe:

To nie takie proste! Jasne – bo nic nie jest proste, jeśli wejrzeć w to dostatecznie głęboko.

Nie o to chodzi! Jasne – bo niemal nigdy nie można absolutnie ściśle stwierdzić, o co chodzi.

To nie to samo! Jasne – bo każde dwie rzeczy, sytuacje, problemy jakoś tam między sobą się różnią.

Tak jest wszędzie! Jasne – choć tylko gdy bronisz poglądu powszechnego (najbezpieczniejsze!).

Jeśli coś takiego usłyszysz, najprawdopodobniej Twój rozmówca jest durniem, więc nie warto dalej tracić czasu. Możliwe jednak, że mówi tak, ponieważ za durnia uważa właśnie Ciebie !

W teorii to brzmi sensownie, ale w praktyce...

19 XI 2006

Uzupełniamy listę o:

To zależy!

Nie ma alternatywy!

Tak – ale .....

To nie to samo, więc nie o to chodzi. A w ogóle to nie takie proste, bo to zależy od wielu rzeczy.

Więc nie bez powodu tak jest wszędzie. A zresztą nie ma alternatywy.

ANABIS

5 III 2003

G W J – i inne dziwne litery

Z jakiejś beletrystyki dowiedziałem się, że litery G nie było w bardzo wczesnej łacinie, a wymyślono ją ponieważ dawał się we znaki brak dźwięcznego K. Mianowicie – wzięto literę C (której, nie wiadomo zresztą dlaczego, używano do wyrażania dźwięku K (tylko w kilku wyrazach łacińskich jest litera K) )

i dorobiono jej kreseczkę. Tak więc G jest dźwięcznym odpowiednikiem bezdźwięcznego C = K.

Dotąd nie wiem natomiast skąd się wzięły litery J i W? ( nie było ich w łacinie ! )

A w fontach komputerowych jest wprost zatrzęsienie różnych dziwnych liter i znaków !

Kiedyś próbowałem zaspokoić swoją ciekawość poszukując książki o literach i ich historii, lecz ku mojemu zdumieniu okazało się, że takiej książki dotąd nie napisano! A szkoda.

Sny Wojenne (1981–82)

Po wydarzeniach w kopalni „Wujek” miałem sen następujący:

Uciekam ciemnym wieczorem po opustoszałych wąskich ulicach starszej części centrum W–wy (tam gdzie mieszkałem w dzieciństwie). Uciekam przed „Ludowymi Oddziałami Egzekucyjnymi”. Bramy oczywiście pozamykane; w panice próbuję wdrapywać się na górę po gzymsach domów.

Wiosną 1982 przyśniło mi się coś przyjemniejszego:

Wychodzę z domu w słoneczny poranek i podążam pod Pałac Kultury i Nauki w W–wie.
A tam stoi mnóstwo helikopterów z napisem „US Air Force”.

Ten drugi sen opowiadałem skwapliwie w dowolnym towarzystwie.

Wszak mogłem być przerażony inwazją kapitalistów na naszą „Ludową Ojczyznę”.

Radio „Wolna Europa” od 1980

W latach 1980–82 bardzo intensywnie słuchałem polskich audycji Radia „Wolna Europa”.

Pracowałem w domu przy nastawionym sowieckim radiu „Spidola” (podobno specjalnie
pomyślane do słuchania zagranicy!?) i cały program wysłuchiwałem ze 3–4 razy dziennie.

Po roku doszedłem do niezbitego (i później potwierdzonego) spostrzeżenia:

Radio „Wolna Europa” ANI RAZU nie wyraziło się krytycznie o ustroju PRL i innych państw „Obozu Socjalistycznego”. Krytykowano wyłącznie osoby bądź decyzje, ale ANI RAZU nie podważono pryncypiów ustrojowych. NIGDY nie było pogadanki nt prawa parlamentarnego: jak powinna wyglądać konstytucja państwa normalnego, jakie były polskie konstytucje, jak powinna wyglądać praworządność. Krótko mówiąc brzmiało to tak: „Wszystko byłoby w porządku, gdyby tylko zmienić ekipę rządzącą. Socjalizm – tak, wypaczenia, akty przemocy itp – nie”.

Raz tylko „Wolna Europa” nadała prawdziwą krytykę. Było to o niechwalebnej roli wojska we wprowadzeniu Stanu Wojennego. Był to jednak tylko odczytany list Czytelnika z Polski, i w dodatku Redakcja skwapliwie podkreśliła, że bynajmniej nie solidaryzuje się z tezami listu.

Zastanawiając się nad przyczynami tego stanu rzeczy, doszedłem do wniosku, który i dzisiaj wydaje mi się słuszny:

Radio „Wolna Europa” było agenturą komunistów. Wprowadzili tam swoich ludzi, którzy nadawali teksty POZORUJĄCE walkę z socjalizmem i komunizmem, a tak naprawdę – afirmujące !

Było to i tańsze od wcześniejszego zagłuszania i rzecz jasna skuteczniejsze!!

Ongiś dotarł do mnie (prywatnymi kanałami) komentarz jednego z wysokich notabli PZPR na temat wydarzeń na Wybrzeżu w 1970: „Idioci. Komitetu strajkowego się nie rozpędza. Komitet strajkowy się organizuje”. Zatem: „RWE się nie zagłusza. RWE obstawia się swoimi”.

Znana historia z „wtyczką” komunistów w „Wolnej Europie” (kapitanem Czechowiczem) była tylko operacją kamuflującą, mająca na celu uwiarygodnienie rzekomej opozycyjności RWE.

Tak więc uważam, że „Wolna Europa” nie ma żadnych zasług w obalaniu komunizmu !

Raczej utrwalała niż obalała.

27 V 2003

Ukazała się książka Jerzego Roberta Nowaka pt „Życiorysy bez retuszu – Kurier z Waszyngtonu”.

Opowieść o Janie Nowaku–Jeziorańskim – wieloletnim dyrektorze sekcji polskiej Radia Wolna Europa. Z recenzji w „Naszym Dzienniku” (20 V 2003) wynika, że wymienione wyżej podejrzenia wcale nie są tak absurdalne, a nawet przeciwnie. Dodajmy, że Jeziorański przejawiał bardzo silny anty antykomunizm; przejawiający się m.inn. w zajadłym atakowaniu bezkompromisowego Józefa Mackiewicza (który nb napisał kiedyś książkę o działalności sekcji polskiej radia Wolna Europa (wydaną w podziemiu PRL).

Pierwszy samolot

Podobno to nie bracia Wright polecieli po raz pierwszy w 1903, lecz Clément Ader w 1897 przeleciał 300 metrów na skonstruowanym przez siebie samolocie „Avion” z dwoma silnikami... parowymi. Stąd właśnie wziął się termin „avion”.

Nauczycielki pamiętają o firankach !

Od dawna słychać regularnie deklaracje „sfer edukacyjnych”, że zreformują nauczanie w kierunku rozwijania umiejętności myślenia (oczywiście kosztem wpajania wiedzy encyklopedycznej). Jednak to co „sfery edukacyjne” wyprawiają, świadczy o czymś przeciwnym – główny nacisk kładziony jest na głupoty – i to niestety już od klas początkowych:

Ortografia

Poświęca się na nią znacznie więcej czasu niż na naukę sensownego, ładnego i prawidłowego wysławiania się w mowie i piśmie. A przecież ortografia jest umiejętnością najzupełniej podrzędną i pomocniczą w nauce o języku ! Wkuwanie w uczniów (i to w pierwszych klasach!) jej rozlicznych regułek jest więc wysoce szkodliwe. To nie jest najważniejsze, to samo z czasem przyjdzie !

A nawet jak nie przyjdzie... lepiej czytać coś dobrego z usterkami ortografii niż głupotę bez.

Muzyka

Kiedy słyszy się dzieci śpiewające hymn polski na uroczystości zakończenia roku szkolnego, ma się ochotę zapaść pod ziemię ze wstydu (za dzieci) – śpiewają bowiem strasznie ! I wcale nie jest to ich wina, bo na lekcjach muzyki większość czasu poświęca się na wiedzę o instrumentach, rodzajach muzyki, nutach – tak jakby to było najważniejsze. A przecież cała lekcja powinna być śpiewem – przyjemną nauką wydawania prawidłowych dźwięków w należytym rytmie. Kiedyś tak było – dzieci po prostu śpiewały, a nauczyciel przygrywał im na skrzypcach. Obecne lekcje muzyki to nie nauka muzykowania, lecz przygotowanie do teleturnieju wiedzy gadanej.

Łączenie liter

Już od pierwszej klasy nauczycielka usilnie stara się nauczyć dzieci „poprawnego” łączenia liter, choć przecież jest to najzupełniej uboczna cecha pisma, która ujawnia się dopiero wtedy, gdy uczeń zaczyna pisać dostatecznie szybko (poza tym łączenie jest najzupełniej zbędne, co widać chociażby w piśmie drukowanym). Efekt obserwujemy podczas odrabiania lekcji: dziecko pisze wyraz (oczywiście każdą literę oddzielnie), po czym starannie wstawia połączenia między literami – „tak jak pani kazała”. Czysty idiotyzm.

Wydaje się, że główną przyczyną tych wynaturzeń celów nauczania jest niesłychana feminizacja sfer edukacyjnych. Jest bowiem cechą kobiet przywiązywanie wagi do nieistotnych, zewnętrznych atrybutów – bez wnikania w sedno sprawy. Oczywiście nie wszystkich, i w stopniu niejednakowym, ale feminizacja zawodów nauczycielskich silnie to zjawisko uwypukla i potęguje. Zwiększenie udziału mężczyzn (przynajmniej w górnej hierarchii) mogłoby to naprawić.

Na koniec anegdotka o mentalności kobiecej:

Pracowałem kiedyś w pewnej instytucji, w obszernym pokoju, w wieloosobowym gronie z paniami. Przez duże okna widać było tylko drzewa i niebo – bardzo ładnie. Jednak panie uznały, że nie jest dostatecznie ładnie i wymusiły zawieszenie firanek (choć ani słońce ani nikt inny nie zaglądał).

ANABIS

31 Marca 2003

Pochody pierwszomajowe

Dziś to śmieszny folklor, ale w Polsce Ludowej to było coś ! Mieszkając w dzieciństwie w centrum Warszawy w pobliżu ulicy Marszałkowskiej oglądałem osobiście pochody w latach 1950. Od rana grzmiały megafony (hasła, pieśni, okrzyki „niech żyją”), a potem przeciągały zorganizowane tłumy. Na samochodach kiwały się wielkie kukły „podżegaczy wojennych” – Truman i Churchill z cygarem.

Potem pochody stały się znacznie skromniejsze, ale zawsze dość huczne. Aż nastąpił Stan Wojenny i wkrótce 1 Maja 1982.

Kiedy rano podszedłem pod Plac Defilad przy Pałacu Kultury i Nauki nie wierzyłem własnym oczom – wszędzie jak okiem sięgnąć dość pusto i cicho, a tylko na jezdni ulicy Marszałkowskiej wąski szpaler manifestantów. Wmieszałem się w tłumek młodzieży szykującej się do kontrmanifestacji. Faktycznie, wkrótce wyciągnęli transparent z napisem „Uwolnić poltycznych”, lecz bardzo wkrótce nadjechały od tyłu samochody ZOMO. Kontmanifestanci (i ja wśród nich) rzucili się do ucieczki na drugą stronę pochodu. Manifestanci widząc to zaczęli krzyczeć „Nie przepuszczać” i zwarli szeregi biorąc się pod ręce, lecz nie starczyło im siły do zatrzymania kontmanifestantów, tak że ZOMO obyło się niczem.

Co uderzyło mnie w wyglądzie manifestantów?

Otóż wyglądali raczej ponuro, nieradośnie mimo swego wielkiego święta, a twarze ich były naogół nalane i obrzmiałe, mówiąc wprost – spasione. Zabawnie to musiało wyglądać, gdy na zebraniach partyjnych śpiewali MIędzynarodówkę („Powstańcie, których dręczy głod”).

Opowiadano mi o dwóch skandalach typu: akademia, MIędzynarodówka, przy słowach „Powstańcie, których dręczy głód” młoda dziewczyna wybucha śmiechem patrząc na spasione prezydium.

bolszewizm, mienszewizm – skąd wzięły się te określenia

Na początku XX wieku wśród socjalistów rosyjskich istniały dwa nurty: bolszewicy i mienszewicy.

Bolszewicy (rosyjskie bolsze znaczy więcej) chcieli po prostu więcej socjalizmu, stąd też zwano ich także maxymalistami. Mienszewicy (rosyjskie miensze znaczy mniej) chcieli mniej socjalizmu, byli umiarkowani. Mienszewicy byli w zdecydowanej większości ! Bolszewików było mało, ale nie mieli żadnych skrupułów wobec własnego narodu, i ostatecznie zdobyli władzę i krwawo ją ugruntowali.

Potem nadszedł czas na „poprawianie” historii. Bolszewicy zaczęli twierdzić, że zaczęto ich nazywać bolszewikami, ponieważ było ich od początku więcej (bolsze) niż mienszewików. Zadziałało to tak skutecznie, że niemal zapomniano o prawdziwym pochodzeniu słowa bolszewizm, i jeszcze dzisiaj najczęściej spotyka się wylansowane przez bolszewików wyjaśnienie fałszywe.

ANABIS

13 Kwietnia 2003

A kuku – a właśnie, że wcale nie wymawia się tak jak się pisze !

Tak właśnie kukają mentorzy od języka polskiego – wręcz zgrozą przejmuje ich fakt, że ktoś mógłby starać się wymawiać po polsku mniej więcej tak jak jest napisane ( a to dopiero analfabeta! ).

Dziecku które dopiero uczy się czytać można ostatecznie pozwolić by jabłko wymawiało jak jabłko (bo inaczej utrudni mu się poznawanie liter), ale jak najszybciej należy je przestawić na japko.

Jednak rację ma niewinne dziecko, patrzące na sprawę bez uprzedzeń i kierujące się logiką.

Odmienność wymowy od zapisu powstaje w znacznej mierze w wyniku trudności wyartykułowania właściwych głosek w wymowie pośpiesznej – im szybciej mówimy, tym większe zniekształcenia. Nie jest więc żadną immanentną cechą języka polskiego wymawianie japko zamiast jabłko, lecz jedynie smutną koniecznością „techniczną”. Łatwo to sprawdzić przysłuchując się ludziom – im wolniej mówią, tym bardziej słychać jabłko. Czyżby wszyscy mówili nieprawidłowo?

Tak właśnie uważają mentorzy i wydają nawet słowniki poprawnej wymowy. W ich mniemaniu nawet powolne, sceniczne jabłko powinno być japkiem., a wszelkie próby wymowy dokładniejszej uważają jeśli nie za błąd, to conajmniej za pretensjonalną manierę człowieka źle wykształconego.

O internetowy słownik języka polskiego

Coś takiego jest bardzo potrzebna, ale nie „wstukane” pośpiesznie byleco, lecz coś wnikliwego:

Etymologia. Jest niezbędna, bowiem do dobrego posługiwania się polszczyzną nie wystarczy znać same suche literalne znaczenie. Dopiero etymologia umożliwia wyczucie znaczenia słowa.

Archaizmy. Jest ich wręcz zatrzęsienie. Niektóre są bardzo ładne, zasługujące na wznowienie.

Fixy. Są słowa występujące obecnie tylko z przedrostkami (nikać, gląd, zór). Co oznaczają ? – ?

i wiele wiele innych aspektów (odmiana, wymowa, frazeologia, bliskoznaczność,...).

Jest to praca wręcz potworna i nie wydaje się by kiedykolwiek mogła zostać zakończona. Dlatego słownik powinien być tworzony przy współudziale (pomocy) wszystkich i nigdy nie powinien zostać zamknięty (stale musi się modyfikować, uzupełniać i aktualizować). Ważne jest przy tym, by prawo do wpisów nie zostało zmonopolizowane przez językoznawców, bo wówczas zaczną oni niechybnie uprawiać jakąś swoją mentorską „politykę językową”.

Już (2008) jest coś w tym rodzaju: http:/www.sjp.pl/  ale raczej prymitywne.

style='color:black;text-decoration:none;text-underline:none'>      

Logika prawnicza

Przed Wyborami 1993 partia KLD (Kongres Liberalno–Demokratyczny) wywieszała następuje hasło:

Milion nowych miejsc pracy. Żadnych haseł. Tylko fakty.

Pewnego Obywatela tak to zirytowało, że pozwał KLD do sądu (W–wa, Wojewódzki, I Cywilny, I Ns 93/93) żądając m.inn. zaprzestania kłamliwej propagandy, jako że KLD żadnych miejsc pracy nie utworzył. Sąd oddalił wniosek, uzasadniając to mniej więcej tak: Powszechnie wiadomo, że KLD żadnych miejsc pracy nie utworzył, więc treść hasła nikogo nie wprowadza w błąd, a ponadto Nie można dokonywać wykładni haseł wyborczych jedynie w oparciu o logikę. Oczywiście ciężko polemizować z takim uzasadnieniem (zresztą można wymyślić wiele innych za i przeciw), choć trzeba stwierdzić, że gdyby w Polsce panowała zasada precedensu, wyrok ten otworzyłby furtkę dla wręcz niesamowitej propagandy wyborczej, na zasadzie: Jeśli coś jest oczywistym fałszem, to głoszenie tego nie jest kłamstwem.

Procesowi towarzyszyły pewne, nieco niezwykłe okoliczności „uboczne”:

1)	KLD podnosił iż Obywatel nie jest stroną zainteresowaną (!), więc nie może pozywać.
2)	Wszyscy (Sąd i KLD) usilnie dopatrywali się, iż Obywatel jest agentem partii konkurencyjnej wobec KLD.
3)	W tym celu powołano nawet Obywatela na świadka (!!!), by ujawnił pod przysięgą, z czyjego poduszczenia wnosi ten pozew. Jednak nie ugiął się i odmówił odpowiedzi. Jak widać, najważniejsza było „kto?kim?”
4)	Przed procesem ani razu Obywatela nie wylegitymowano (choć przecież mógł „podszyć się” pod jakąś nieco znaną osobę, celem jej ośmieszenia). Kiedy jednak przyszedł do sekretariatu po odpis wyroku, tam nieoczekiwanie zażądano dowodu tożsamości, mimo iż wyrok był jawny i każdy powinien mieć weń wgląd.
5)	Obywatel zawiadomił o tym zabawnym pozwie dwie cenione przez niego redakcje. Jednak nikt się nie zjawił, a jak później się okazało w jednej redakcji na warsztacie było akurat smakowite morderstwo.

A oto garść wspomnień człowieka nieco oblatanego..........

Nigdy ale to nigdy nie miałem kontaktu z sądownictwem który brzmiałby logicznie. Zawsze odnosiłem wrażenie (także podczas rozprawy sądowej), że jestem w domu wariatów.
Jest jeden jedyny wyjątek:
Kiedy pozwała mnie biblioteka o... zwrot książki, zrobiło mi się wstyd i przed rozprawą zgłosiłem się do sekretarki sędziny z oznajmieniem że pozew w całości przyjmuję. Rozprawa była minutowa: moje oznajmienie + werdykt potwierdzający.

Jeszcze gorsze były kontakty z adwokatami. Uzyskane porady brzmiały beznadziejnie jałowo (tyle to i sam bym stwierdził), a najgorsze że przebijała w nich chęć jak największego zarobku moim kosztem. Była np próba podpytania mnie o konkrety (celu łatwo się domyśleć) albo (zamiennie) naleganie abym przy wyjściu z kancelarii adwokackiej wpisał swoje dane do księgi wizyt.

Opiszę dokładniej kontakt ostatni...

Pewien szacowny urząd państwowy wydał wobec mnie decyzję odmowną – całkowicie słusznie: zgodnie z ustawą, której odpowiedni zapis przytoczono. Tyle tylko że zapis ten był jaskrawą dyskryminacją ze względu na wiek, dla której niesposób znaleźć jakiegoś sensownego uzasadnienia. Postanowiłem złożyć skargę do Trybunału Konstytucyjnego, co można zrobić tylko za pośrednictwem adwokata.

Pomny na złe doświadczenia z adwokatami, zwróciłem się listownie do Sądu Rejonowego o adwokata „z urzędu” (do czego miałem podstawy). Oto jak to się odbyło:

Po kilku tygodniach otrzymałem odpowiedź – „Nie podpisał pan wniosku”. Wściekły na siebie (a i na nich), pojechałem i podpisałem. Znowu kilka tygodni i dostaję grubą kopertę z kilkudziesięciostronicową ankietą do wypełnienia i groźbą że jeżeli nie odeślę w ciągu tygodnia sprawę uznają za niebyłą. Ankieta wyglądał na idiotyczne zawracanie głowy – tylko ze 3 pozycje mnie dotyczyły i niesposób było dojść do czego mogły być komuś potrzebne. Wypełniłem i po kilku dniach odesłałem. Znowu kilka tygodni i list że spóźniłem się z odesłaniem, więc uznają sprawę za niebyłą. Tak mnie „załatwili”

Po 2-letniej przerwie postanowiłem wznowić sprawę i w tym celu udałem się do dzielnicowego punktu bezpłatnych porad prawnych:

Młoda prawniczka (chyba) spytała się mnie najpierw czy mam 65 lat. O żadnym limicie wieku nie nie wyczytałem, więc spytałem się, co będzie jeśli nie mam. Brak odpowiedzi i żądanie abym okazał dowód osobisty (czyżby w celu identyfikacji dla ewentualnego zdobycia konkretów?). Usłyszałem że przed podaniem sprawy do Trybunału Konstytucyjnego najpierw muszę wyczerpać dostępne środki prawne (odwołanie do urzędu, do sądu itp), o czym zresztą świetnie wiedziałem.

Ripostuję że decyzja jest przecież najzupełniej zgodna z prawem, więc nie mam żadnego zahaczenia do odwołań itp. Na to słyszę że to... nie ma znaczenia, że mam powołać się na naruszenie Konstytucji. Oto tzw logika prawnicza, czyli ignorowanie logiki.

Te wspomnienia to raczej drobiazgi. W literaturze jest zatrzęsienie różnych złych doświadczeń, niekiedy przerażających.

O dobrobytodziejstwie ceł

Skoro wymiana handlowa między, dajmy na to, Polską a Czechami obłożona jest przez oba państwa opłatami celnym, to widocznie jest to korzystne dla obywateli obu tych państw (I każdego z osobna).

Dowód: Nie sposób przypuścić, aby parlamenty tych krajów uchwalały coś co nie leży w interesie ich obywateli. Skoro więc uchwaliły cła, to cła są dobre – dzięki nim wzrósł w obu krajach dobrobyt.

Wniosek: Aby wzrósł w Polsce dobrobyt, należy wprowadzić granice celne między województwami

(przy okazji radykalnie zmniejszy się bezrobocie ! bo trzeba będzie zatrudnić z milion celników).

Podobny do powyższego „zdroworozsądkowy” wywód (dowód? sofizmat? paradoks?) pojawia się sporadycznie w publicystyce popularnej, ale na próżno go szukać w podręcznikach ekonomii. Czy ekonomiści uważają go za tak niepoważny że nie warto poświęcić mu wzmianki ? czy też skrzętnie ukrywają prawdę o cłach, by nie narażać się elitom władzy ?

Potęga demokracji

Czy wprowadzenie granic celnych między Mazowszem a resztą kraju podniesie w Polsce dobrobyt ?

Jeśli mamy wątpliwości, wynajmijmy expertów od ekonomii. Ilu? Nie 2,4,6,... bo jeśli równo połowa odpowie TAK, będziemy głupi jak przedtem. Musimy więc wynająć 3,5,7,... Zacznijmy od 9.

Nie ma expertów nieomylnych. Załóżmy że nieomylność każdego z osobna wynosi 80%, czyli udziela odpowiedzi prawdziwej 80 razy na 100 (w ekonomii zdaje się niesposób znaleźć lepszych).

Obliczmy szansę, że to co przegłosuje większość tych 9 expertów będzie prawdą! Wyjdzie 98 % !

Zwiększmy ilość expertów do 19 – wyjdzie 99 %; dla 29 wyjdzie 99.98%; dla 39 – stop !

Wkrótce zabraknie nam expertów o tak wysokiej (80%) nieomylności, więc zastąpmy jakość ilością – poprośmy o opinię 200 osób o nieomylności 67% (na 3 pytania 2 odpowiedzi prawdziwe).

Wiarygodność tego grona = 99.9999%, czyli szansa iż przegłosują fałsz wynosi tylko 1 do miliona !

Idźmy śmiało dalej w tym kierunku:

100 tysięcy	po 51 %	99.9999999 %	zbłądzą 1 raz na miliard głosowań
milion	po 50.33 %	99.99999999 %	1 na 10 miliardów
10 milionów	po 50.11 %	99.999999999 %	1 na 100 miliardów
miliard	po 50.0116 %	99.9999999999 %	1 na 1000 miliardów (bilion)

50% to „nieomylność” kompletnego ignoranta, czyli czysty przypadek.

Zejdźmy ze skali ogólnopaństwowej do skromniejszej:

Przypuśćmy że pewien Związek o liczebności 6000 ma Zarząd 9–osobowy.

Nieomylność członka Związku = tylko 60%, nieomylność członka Zarządu = aż 99%.

Czy podjęcie decyzji powierzyć Zarządowi, czy też przeprowadzić Referendum ?

Otóż wystarczy aby zagłosowało zaledwie 15% członków Związku (900 osób), a już groźba decyzji błędnej będzie 100 razy mniejsza niż gdyby podejmował ją Zarząd. Niech więc żyje Demokracja !

Zwłaszcza że Zarząd tworzy lobby „wysokich działaczy”, więc może głosować nieuczciwie.

Post scriptum:

1)	Jest zdumiewające, że nikt dotąd (jak się zdaje) nie przeprowadził tego rodzaju rozważań i obliczeń. Autor widział wiele podręczników probabilistyki i statystyki, ale w żadnym – nawet w przykładach – nie znalazł nawet śladu takiej problematyki ! A może jednak ktoś to gdzieś widział ? Niech napisze.
2)	Milczenie jest tym dziwniejsze, że żyjemy w dobie nieustannego zachłystywania się Demokracją. Zatem proste przykłady takich obliczeń (np dla 3 osób) powinny znajdować się w każdym podręczniku!
3)	Do tych obliczeń wystarcza Schemat Bernoulliego plus (od ca 10000) Integralny DeMoivre–Laplace.

4 III 2008

Jeśliby kto sądził, że można by rozstrzygać problemy tego świata wielomiliardowym głosowaniem, ten jest w błędzie. Przede wszystkim nie wiadomo, czy średnia nieomylność głosujących przekracza 50%. Mnóstwo myślicieli uważa nawet iż jest odwrotnie – średnia jest poniżej 50%, czyli że zdanie większość zawsze jest błędne. Gdyby tak było, to głosowanie też pozwoliłoby odkryć prawdę – prawdą byłoby to co w głosowaniu przepadło. Jednak tak naprawdę to nie wiadomo jaka jest ta średnia. Zatem demokracja może wyrażać tylko wolę głosujących.

Anabis

Następna Anabis

do Brydża	do Czytaj!
literatura, wypisy, urywki, fragmenty, ciekawostki, rozmaitości
2 Grudnia 2002		redaktor@czytaj.net	© Czytaj !