System powinien być skodyfikowany potencjalnie, tzn powinien być stworzony zestaw zasad ogólnych i podstawowych (tj aksjomatyka), z którego można będzie wydedukować całość licytacji systemowej (zarówno reguły podrzędne jak i konkretne decyzje przy stoliku).

ŁS 1982

ALINA (1) – Aksjomatyka LIcytacji NAturalnej

z Pikiera 9

Jądrem i punktem wyjścia do rozwinięcia Kaliny jest Alina, co się wykłada:

AXIOMATYKA	NATURAL
LICYTACJI	STYLE
NATURALNEJ	AXIOMATISATION

Zanim przystąpię do jej naszkicowania, chcę podkreślić fakt następujący:

Metaproblematyka brydżowa jest tak trudna, że jeśli chce się cokolwiek w tej dziedzinie (w zasadzie nieruszonej) osiągnąć, trzeba uciekać się do rozważań przybliżonych, statystycznych uproszczeń i wreszcie intuicji. Ma się tu rzecz analogicznie jak w rodzeniu się rachunku różniczkowo–całkowego. Wtedy też było sporo nieścisłości, uproszczeń i mglistości trącącej niekiedy mistyką. Dopiero później zostało wszystko uściślone, wyjaśnione i całkowicie sformalizowane.

Podobnie jest z Aliną. Nie potrafię (mam nadzieję, że narazie) ani wyłożyć jej w sposób logicznie nienaganny i dobitnie przejrzysty, ani – w taki sam sposób – wszystkie jej twierdzenia uzasadnić. I nic dziwnego, bo Alina jest przecież w powijakach i moja wiedza o niej jest daleka od doskonałości (przez co mogą się zdarzyć i domniemywania błędne). Uważam jednak, że to co zaprezentuję jest z wysokim prawdopodobieństwem słuszne. Mówi to moja intuicja (wsparta 22–letnim stażem metateoretyka brydżowego) i fakt, że Alina daje się w praktyce stosować, że upraszcza i ułatwia (z lepszymi rezultatami!) zarówno rozważania licytacyjne jak i konkretne decyzje przy stoliku.

Pochwała aksjomatyzacji

Zanim przejdę do właściwej Aliny, chcę uzasadnić sens i opłacalność jej poszukiwania:

Dlaczego dobrze będzie, jeśli licytację ujmiemy aksjomatycznie ?

Kiedy system jest określony ?

Wtedy gdy każdej ręce i sekwencji w jakiej ona się zdarza – przyporządkowana jest odzywka jaką z tą ręką i w tej sekwencji dać należy (uwaga: ujęcie to jest pewnym uproszczeniem).

System licytacyjny jest więc następującą funkcją: < ręka, sekwencja > ►►► odzywka

Z operacyjnego punktu widzenia możliwe są dwie metody określania systemu:

1) kodyfikacja biblioteczna

2) kodyfikacja potencjalna.

Kodyfikacja biblioteczna polega na tym, że tworzymy zawczasu (tj przed grą) katalog przyporządkowań, do którego gracz sięga pamięcią w momencie podejmowania decyzji. W praktyce wygląda to tak, że opisujemy znaczenia odzywek poczynając od sekwencji początkowych (otwarć i odpowiedzi) aż do momentu w którym... stracimy cierpliwość.

Kodyfikacja potencjalna polega na tym, że tworzymy zespół zasad i reguł, z którego gracz każdorazowo dedukuje właściwą odzywkę (potencjalnie – system jest więc skatalogowany całkowicie).

Niestety, owe reguły sprowadzają się zwykle do krótkiego zalecenia „naturalnie” (bez precyzowania co to właściwie znaczy). Nic więc dziwnego, że większość brydżystów przypisuje swoje niepowodzenia licytacyjne rzekomo małej precyzji licytacji naturalnej i stara się usilnie o jak największą kodyfikację biblioteczną.

Która metoda jest lepsza ?

Stuprocentowa kodyfikacja biblioteczna jest zupełnie nierealna: jeśli nawet uda nam się (praca ogromna!) sporządzić katalog, to i tak nie znajdzie się gracz, który potrafiłby sięgać do niego pamięcią.

Możliwa jest natomiast stuprocentowa kodyfikacja potencjalna: objętość zespołu reguł będzie – w porównaniu z biblioteką – nieznaczna (do ogarnięcia pamięcią), a jego (tj zespołu reguł) uniwersalizm zapewniony z natury rzeczy.

Ze względów praktycznych jedynie możliwa i zdecydowanie lepsza jest więc kodyfikacja potencjalna. Ma ona niestety ten mankament (!), że wymaga od gracza inteligencji, podczas gdy kodyfikacją biblioteczną potrafi posługiwać się nawet debil (jeśli tylko dysponuje superpamięcią).

Zwróćmy ponadto uwagę na fakt, że z kodyfikacji potencjalnej można stosunkowo łatwo przejść do bibliotecznej (i że jest to nawet pożądane w odniesieniu do sekwencji najczęstszych), podczas gdy przejście odwrotne – z bibliotecznej do potencjalnej – nie jest już prostą czynnością mechaniczną i wymaga wiele twórczej, syntetycznej pracy.

Jest jeszcze jeden argument bardziej ogólnej, metodologicznej natury na rzecz kodyfikacji potencjalnej:

Kodyfikacja biblioteczna koncentruje się siłą rzeczy na konkretnej sekwencji (wraz z jej przypadkowymi efektami i „praktycznymi" względami), tracąc mimo woli z oczu generalne przesłanki ogólnolicytacyjne.

Inaczej ma się rzecz z kodyfikacją potencjalną: zespół zasad ogólnych plus reguły wnioskowania – wszystko to w znacznie większym stopniu gwarantuje nam, że w kodyfikacji uwzględniliśmy całokształt wiedzy brydżowej, i że przez to system jest skodyfikowany znacznie lepiej.

Podsumujmy więc rozważania na temat „Jak kodyfikować system”:

System powinien być skodyfikowany potencjalnie !

tzn powinien być stworzony zestaw zasad ogólnych i podstawowych
(tj aksjomatyka), z którego można będzie wydedukować całość licytacji

(zarówno reguły podrzędne jak i konkretne decyzje przy stoliku)

Stwierdzenie powyższe nie wyklucza oczywiście możliwości, iż pewne partie systemu mogą być nie podporządkowane tej aksjomatyce (mogą podlegać innej bądź zostać skodyfikowane bibliotecznie).

Postulat Kodyfikacji Aksjomatycznej znajduje się jak dotychczas poza zasięgiem zainteresowań teoretyków i nie próbuje być zrealizowany nawet w takim systemie jak „Wspólny Język”. Wbrew jego nazwie co rusz nie wiadomo w nim co dana odzywka znaczy, a experci (od konkretnych decyzji) wypowiadają się naogół nie na temat „co zalicytować” lecz „co to powinno znaczyć”.

Uważam, że wszelkie ankiety (wszystko jedno czy wśród expertów czy ogółu) dadzą jedynie namiastkę pełnej kodyfikacji (odpowiednik kodyfikacji bibliotecznej) i to wątpliwej jakości. Jedynie kodyfikacja aksjomatyczna zapewni – oprócz prostoty i łatwości posługiwania się systemem – ustalenie znaczeń wszystkich możliwych sekwencji.

Dyrektywy Naturalnego Stylu Licytacji

Potrzebny jest nam zespół reguł, przy pomocy którego można będzie określić całokształt postępowania w licytacji, a w szczególności:
1) ustalić co z daną ręką należy w danej sekwencji zalicytować (dla każdej sekwencji i ręki)

2) oraz pośrednio – co ma partner skoro tak a tak zalicytował.

Do zbudowania takiego zespołu reguł zastosujemy metodę aksjomatyczną, tzn:

1) kilka reguł (konkretnie trzy) przyjmiemy jako prawdy oczywiste – nie wymagające ścisłego dowodu (czyli tzw aksjomaty)

2) z aksjomatów wyprowadzimy najważniejsze logiczne wnioski

3) naszkicujemy sposób wyciągania wszelkich dalszych wniosków, aż do konkretnych decyzji licytacyjnych.

Całość będzie więc czymś co można określić mianem „algorytm aksjomatyczny”.

Aksjomaty będziemy nazywać „DYREKTYWAMI” ze względu na to, że nie mają one charakteru ściśle sformalizowanych reguł (tu przyznaję się do częściowej niewiedzy), lecz są generalnymi wskazówkami określającymi jedynie kierunki postępowania w licytacji.

Za dyrektywy musimy rzecz jasna przyjąć prawdy najbardziej podstawowe i najbardziej ogólne. I to nie tylko dlatego że tak właśnie postępuje się przy aksjomatyzacji, ale także dlatego iż wówczas generowany przez te dyrektywy sposób licytacji będzie – z wysokim prawdopodobieństwem – prawdziwą licytacją naturalną (naturalną – genetycznie wrodzoną, podstawową). Będzie to:

NSL	NATURALNY STYL LICYTACJI

Punktem wyjścia naprowadzającym nas na trop tych dyrektyw–aksjomatów jest to co z natury rzeczy istnieje w każdym systemie licytacyjnym – wymiana informacji między partnerami.

Pytanie ogólne „Na czym ta wymiana ma polegać i jak przybiegać? rozbija się w sposób dość naturalny na trzy pytania szczegółowe:

Kiedy informować ?	tj naogół: kiedy warto licytować, a kiedy należy pasować ?
O czym i jak informować ?	tj o jakich walorach ręki i w jaki sposób ?
Jak silnie informować ?	tj kiedy przekazywać dużo, a kiedy mało informacji ?

Dyrektywy NSL są ogólnymi odpowiedziami właśnie na trzy powyższe pytania!

Kiedy informować ?

Pas jednego z partnerów kończy naogół wymianę informacji między partnerami.

Wynika stąd, że – generalnie rzecz biorąc – licytowanie (tj niepasowanie) jest informowaniem, a pasowanie – nieinformowaniem. Terminy „licytować” i „informować” są więc z rozsądną dokładnością synonimami.

Ponieważ wg przepisów gry ostatnia informacja (tj odzywka) staje się zarazem kontraktem ostatecznym, jasne jest że nie można informować (tj licytować) nieograniczenie, lecz w każdym momencie trzeba mieć na uwadze strategiczny cel licytacji – opłacalny kontrakt ostateczny.

Stąd:

DPB Dyrektywa Pokrycia Bilansowego	To jest nowe sformułowanie (21 XI 2018), a właściwie przywrócenie b.starego. To co było tutaj (wraz z powodami przywrócenie) można przeczytać pod Stara DPB, a następnie tutaj wrócić.
To co jest zalicytowane – idzie z bilansu

„Idzie z bilansu” musi być oczywiście odniesione do siły połączonych rąk, czyli do siły oczekiwanej u partnera. Zwykle jego średnia siła jest jako tako znana (a jeśli nic nie wiadomo to przyjmuje się ją według Esperanto). Wiadomo że często potrzebne jest licytowanie nie do siły średniej, lecz do nieco (pół lewy bądź lewę) słabszej bądź nieco silniejszej (np inwit, odzywka ratunkowa, forsing, zniechęcająca). Z problematyką tą zapoznaje wstępnie IKONA, a jako tako uściśla ją REKSIO.

Dyrektywa Pokrycia Bilansowego prowadzi do następującego – generalnie słusznego wniosku:

DPB–1

Im wyższa odzywka – tym większa siła

z którego z kolei wynika że:

DPB–1a	Zaniżanie licytacji – jest sugestią negatywną (słabość)
DPB–1b	Zawyżanie licytacji – jest sugestią pozytywną (siła.)

Uwaga: Mamy tu (i wszędzie dalej) na myśli nie siłę w honorach lecz ogólną siłę ręki.

Powyższe zróżnicowania odnoszą się nie tylko do poziomów odzywek !

(np w danej sekwencji: 4© jest silniejsze niż 3©, 3© jest silniejsze niż 2©,... etc )

ale także do szczebli !

(np w danej sekwencji: 2♠ jest nieco silniejsze niż 2©, 2© jest nieco silniejsze niż 2¨,... etc )

Rozważmy dla ilustracji (która przyda nam się później) następującą sekwencję naturalną:

W	E
1¨	1♠
?

1BA	=	3.5 LH	12..14 miltonów	Siłę odzywek BA podano w Lewach Honorowych (nadano wartości takie jakie są powszechnie stosowane), a siłę odzywek pozostałych wyliczono proporcjonalnie do wysokości ( zgodnie z regułą „Im wyższa odzywka – tym większa siła” ), a jednostka tej siły nie jest jasno określona (raczej są to Lewy Honorowe).
2§	=	3.9
2¨	=	4.3
2©	=	4.7
2♠	=	5.1
2BA	=	5.5 LH	18..20 miltonów

O czym i jak informować ?

Ścisła kalkulacja w licytacji powinna wyglądać tak: nasz partner powinien uwzględnić wszystkie możliwe ręce, jakie może u nas zastać (nie zapominając oczywiście o ich prawdopodobieństwach), zrobić bilans dla każdej możliwej odzywki (uwzględniając jej wpływ na dalszą licytację), następnie... stop!

Procedura taka jest jednak zbyt pracochłonna i przez to w praktyce naogół niewykonalna. Zaproponujemy więc inną, znacznie prostszą (stosowaną zresztą intuicyjnie przez prawie wszystkich):

Niech partner licytuje do naszej średniej – tj najbardziej prawdopodobnej – ręki!

Chodzi tu oczywiście o średnią arytmetyczną (względnie ważoną) wszystkich naszych możliwych rąk. Z jej obliczeniem nie powinien mieć partner większych kłopotów – nie potrzebuje bowiem dokonywać szczegółowych i żmudnych rachunków, ponieważ i tak w jego umyśle tkwi pewien plastyczny wizerunek naszej ręki, dość nieźle zbliżony do teoretycznej średniej.

Wizerunek ten to idealna modelowa ręka, jaką partner spodziewa się u nas zastać, wziąwszy pod uwagę:

1) to co wynika z jego własnej karty

2) to co wynika z naszej licytacji

3) to co wynika z licytacji przeciwników.

Uznajmy, że ręka modelowa jest dokładnie tym samym co ręka średnia (a jeśli bywa inaczej, to skłońmy partnera by odpowiednio zmodyfikował sposób odtwarzania naszej ręki).

Procedura licytowania do ręki średniej (modelowej) jest zupełnie wystarczającym przybliżeniem naszkicowanej wcześniej procedury ścisłej. Przemawiają za tym zarówno przesłanki natury teoretycznej jak i praktyka licytacyjna.

Zastanówmy się teraz:

Jaki jest cel ogólny przekazywania informacji naszemu partnerowi ?

Odpowiedź jest prosta:

Należy licytować tak, aby ręka modelowa stała się maksymalnie zbliżona do ręki jaką posiadamy.

Widziana przez partnera nasza „ręka modelowa” zmienia się oczywiście w trakcie licytacji – dla każdej sekwencji jest nieco inna (specyficzna). Skoro partner potrafi ją sobie wyobrazić, to i my również – i dzięki temu możemy stwierdzić czy mamy odchylenia od obrazu modelowego i oszacować ich wielkość.

Obiektem odchyleń mogą być różnorodne aspekty naszej ręki – a zwłaszcza te najważniejsze:

1) siła całej ręki ( w LO, LH, LHD,... )

2) siła określonego koloru

3) długość określonego koloru

4) siła i długość łącznie !

Jeśli chodzi o kierunek odchylenia, to może się zdarzyć:

OD = Odchylenie Dodatnie – gdy mamy powyżej średniej

OU = Odchylenie Ujemne – gdy mamy poniżej średniej

OZ = Odchylenie Zerowe – czyli brak odchylenia

przy czym to ostatnie w praktyce będzie oznaczać odchylenie tak niewielkie, iż można uznać że mamy do czynienia z brakiem odchylenia.

Po tak obszernym wstępie możemy już łatwo odpowiedzieć na pytanie: „O czym informować?”:

DOD Dyrektywa Odchyleń Dodatnich

Informujemy o Dodatnich Odchyleniach od Ręki Modelowej

( tj takiej jaką partner spodziewał się u nas zastać )

Wtedy bowiem obraz naszej ręki w oczach partnera będzie stopniowo się zbliżać do tego co nap rawdę posiadamy.

Z Dyrektywy Odchyleń Dodatnich nie wynika jeszcze naturalność formalna (tzn np zalicytowanie kolory nie musi oznaczać OD właśnie w tym kolorze).

Uzupełnimy to natychmiast podając poddyrektywę odpowiadającą na pytanie:
„Jak informować (naturalnie) ?”

DOD–1

Zalicytowanie koloru oznacza Odchylenie Dodatnie w TYM kolorze

Czyli wskazuje ponadprzeciętną długość lub koncentrację honorów
(polskie "lub" nie wyklucza "i" – więc może być jedno i drugie).

Jasne jest, że mając dwa kolory do wyboru, licytujemy (z punktu widzenia DOD) ten w którym OD jest większe; zatem:

DOD–1a

Informujemy o największym Odchyleniu Dodatnim

DOD–2

Zalicytowanie Bez Atu oznacza Odchylenia Dodatnie w kolorach nielicytowanych przez Partnerów

Są to oczywiście odchylenia mniej więcej tego samego rzędu, i zazwyczaj są mniejsze niż te które wskazuje zalicytowanie koloru. Mając bowiem w jednym kolorze OD wyraźnie większe niż w pozostałych – zalicytowalibyśmy ten kolor (zgodnie z DOD–1a: Informujemy o największym OD).

DOD–3

Spasowanie oznacza brak Odchyleń Dodatnich

czyli że nasza ręka jest mniej więcej zgodna z modelem (odchylenia są zerowe bądź ujemne).

DOD–4	Kontra oznacza – patrz ARKONA	ARKONA
DOD–5	Rekontra oznacza – patrz ARRENA	ARRENA

Dyrektywy są – jak już podkreślałem – jedynie ogólnymi wskazówkami; w określonych poddziedzinach licytacji – jak np przy kontrowaniu – mogą być dodatkowe regulacje specyfikujące bądź różne subtelności.

Szczególnie duże rozbieżności (i kłopoty) zdarzają się po odzywce forsującej, kiedy to nie wolno nam spasować, mimo iż możemy przecież nie mieć żadnych Odchyleń Dodatnich.

Są także wyraźnie określone wyjątki:

DOD–6

Czwarty Kolor, Kolor Przeciwnika, AntyKontra – – oznaczają Odchylenie Ujemne w TYM kolorze

Antykontra

Dyskusja i uzasadnienie – będą podane później.

Ostatnia poddyrektywa DOD ma charakter bardziej ogólny:

DOD–7

Im wyższa odzywka – tym większe Odchylenie Dodatnie

z ważnym acz oczywistym suplementem:

W sytuacji DOD–6 (Czwarty Kolor, Kolor Przeciwnika, AntyKontra)
należy frazę „tym większe OD” zmienić na „tym większe OU”.

Podobnie jak w DPB dotyczy to nie tylko zróżnicowania wysokości poziomami !

np 4© wskazuje znacznie większe OD niź 3©, a te z kolei niż 2©, itd

ale również zróżnicowania wysokości szczeblami !!

np 2♠ wskazuje nieco większe OD niż 2©, te niź 2¨, te niź 2§, itd.

Dla ilustracji rozważmy znowu sekwencję:	1¨	1♠
	?
w której modelowy układ Otwierającego jest mniej więcej taki:	♠	©	¨	§
	2¼	3¼	4¼	3¼

Poszczególne odzywki Otwierającego będą sygnalizowały OD następujące:

		kolor	wartość OD	długość wynikowa
1BA	=	§	+ 1 / 4	3 1/2	przy czym wartości ułamkowe należy interpretować jako wzmocnienie siłą honorową.
		©	+ 1 / 4	3 1/2
2§	=	§	+ 2 / 4	3 3/4
2¨	=	¨	+ 3 / 4	5
2©	=	©	+ 4 / 4	4 1/4
2♠	=	♠	+ 5 / 4	3 1/2
2BA	=	§	+ 3 / 4	4
		©	+ 3 / 4	4

Dodajmy jeszcze, że DOD–7 dotyczy również ogólnej siły ręki; można więc w gruncie rzeczy wydedukować z niej DPB–1.

Uzupełnienie: 22 Czerwca 2005

Jest już znośne liczbowe ujęcie Odchyleń Dodatnich: patrz KAlkulator NAdwyżek i Rozrzutów

Na zakończenie rozważań o Dyrektywie Odchyleń Dodatnich pragnę zwrócić uwagę na zjawisko, które z niemałym zdumieniem ciągle obserwuję:

Wydawałoby się, że nie trzeba żadnego wykształcenia (ani ogólnego ani brydżowego), aby uznać całkowitą słuszność i oczywistość zasady „Jeśli partner wie co mam – to nie licytuję” (najbardziej trywialny skrót DOD). A jednak zalecenie powyższe jest bardzo często łamane, i to nawet przez graczy zaawansowanych! Nie uświadamiają oni sobie, że takie wyczyny licytacyjne jak przyjmowanie inwitu bez nadwyżek czy niewymuszone zabranie głosu z ręką już wyprzedaną – są czystymi idiotyzmami logicznymi (i praktycznymi).

Jak silnie informować ?

W każdym momencie licytacji partner liczy się z tym, że może u nas zastać jedną z wielu dopuszczalnych rąk, w większym bądź mniejszym stopniu odbiegających od ręki modelowej.

Wie zatem, że zakładając rękę średnią (modelową) popełnia najprawdopodobniej pewien błąd – tym większy im bardziej nasza ręka odbiega od modelu (czyli im więcej jest odchyleń i im one są większe).

Zupełnie przyzwoitą miarą niepewności partnera jest błąd średni (tj błąd najbardziej prawdopodobny) popełniany przez partnera przy szacowaniu naszej ręki modelowej – im większy błąd średni tym większa niepewność.

Uproszczony przykład obliczania błędu średniego (tylko dla układu) podałem w PiKierze 1 przy Postulacie Jednolitości Układowej (patrz). Problem – jak liczyć ten błąd średni? – to kwestia dość skomplikowana, do której jeszcze w przyszłości być może wrócę. W każdym razie wydaje mi się, że należy potraktować rękę jako punkt przestrzeni czterowymiarowej (każdy kolor to jeden wymiar) i w przestrzeni tej wprowadzić metrykę … la kartezjańska, z uwzględnieniem nie tylko długości koloru, ale także jego siły honorowej (plus preferencja dla kolorów starszych). Dla naszych potrzeb bieżących wystarczy jednak całkowicie intuicyjne „wyczuwanie” błędu średniego.

Błąd średni to w gruncie rzeczy to samo co średnie odchylenie od ręki modelowej. Im ono jest większe – tym bardziej dopuszczalne u nas ręce odbiegają od ręki modelowej, tym bardziej są rozrzucone i rozproszone wokół średniej ręki modelowej.

Z tego względu (a także dla krótkości wysłowienia) będziemy odtąd termin „błąd średni” zastępować (bez większej szkody dla ścisłości naszych rozważań) terminem dyspersja (rozproszenie, rozrzut, niejednolitość).

Uzupełnienie: 22 Czerwca 2005

Jest już znośne liczbowe ujęcie zmienności Dyspersji: patrz KAlkulator NAdwyżek i Rozrzutów

Jest oczywiste, że ogólnym celem przekazywania informacji jest maksymalne zmniejszenie dyspersji (bo jest ona przecież oznaką niedoinformowania).

Ale jest zarazem równie oczywiste, że dyspersji naogół wyzerować się nie uda (ogranicznikiem jest tu chociażby DPB), przez co powstaje problem:

Jak dużą dyspersję możemy (w danej sytuacji) uznać za wystarczająco niską, i jak partner ma nam zasygnalizować swoje życzenia w tym względzie ?

Spójrzmy na poniższą, generalnie słuszną formułę: Strata = Siła x Dyspersja

Wynika z niej, że aby zminimalizować stratę (punktową) należy zmniejszyć dyspersję – i to tym bardziej im większa jest siła. Stąd:

DWI Dyrektywa Wymiany Informacji

Im większa wymiana informacji – tym większa siła lub dyspersja

przy czym słowo „lub” nie wyklucza jednoczesności (bo w takim przypadku pisze się po polsku „albo”).

Po czy można poznać, że partner zabiega o większą wymianę informacji ?

PO PIERWSZE po tym że

Partner stara się utrzymać licytację na jak najniższym poziomie.

Stąd:

DWI–1

Im niższa odzywka – tym większa siła lub dyspersja

oraz niemal to samo w formie bardziej praktycznej:

DWI–1a

Im bardziej nasza ręka odbiega od modelowej – – tym bardziej powinniśmy zaniżać licytację

Zarzut że ułatwia to licytację przeciwnikom daje się odparować spostrzeżeniem, że:

Im więcej licytują – tym bardziej maleje dyspersja i tym więcej wiemy.

Niejednokrotnie więc (zwłaszcza przy dużej sile) dopuszczenie przeciwników do głosu (z uważnym wysłuchaniem) jest bardzo opłacalne.

PO DRUGIE po tym że

Partner wybiera odzywki po których szansa wygaśnięcia licytacji
(a więc przerwania wymiany informacji) jest mniejsza.

Spójrzmy z tego punktu widzenia na trzy kategorie odzywek:

Nowy kolor Bez Atu Stary kolor

gdzie:

nowy kolor = kolor nie licytowany dotąd przez żadnego z partnerów

stary kolor = kolor już licytowany przez jednego z partnerów.

Zauważmy, że odzywka w „stary kolor” ma większą szansę ostać się jako kontrakt ostateczny (i tym samym zakończyć wymianę informacji), a odzywka w „nowy kolor” – najmniejszą. Wynika stąd następująca poddyrektywa ogólna:

DWI–2

Im nowszy kolor – tym większa siła

rozbijająca się na trzy bardziej konkretne:

DWI–2a	Nowy kolor – jest sugestią pozytywną (siła)
DWI–2b	Stary kolor – jest sugestią negatywną (słabość)
DWI–2c	Bez Atu – jest sugestią neutralną

Poddyrektywy 2 dotychczas uzasadniałem tym, że „nowy kolor” jest odzywką bardziej informacyjną (tj sygnalizuje zdarzenie mniej prawdopodobne). Teraz mam jednak co do tego wątpliwości.

Wyjaśnia się tym samym, dlaczego w systemach naturalnych (nie mylić ze Wspólnym Językiem) obowiązuje naogół reguła: nowy kolor forsuje.

Dla zilustrowania Poddyrektywy 2 rozważmy znowu sekwencję:

W	E
1¨	1♠
?

		Siła odzywki z punktu widzenia:
		DPB	DWI	DPB + DWI	Ostateczna ( DPB + DWI ) kolejność odzywek wg ich „siły” jest więc: 1BA 2¨ 2§ 2ª 2© 2BA co – jak widać – zgadza się z powszechnym odczuciem.
1BA	=	3.5 LH		3.5
2§	=	3.9	+ 0.4	4.3
2¨	=	4.3	– 0.4	3.9
2©	=	4.7	+ 0.4	5.1
2♠	=	5.1	– 0.4	4.7
2BA	=	5.5 LH		5.5

PO TRZECIE po tym że

Partner stosuje sekwencje licytacyjne sprzyjające wymianie informacji
(forsingi, konwencje, ... ), bądź podkreślające znaczną siłę jego ręki.

Skoro wiemy już jak poznać, że partnerowi zależy na większej wymianie informacji – zastanówmy się, w jaki sposób spełniać jego życzenie ?

Partner sygnalizuje, że z jego punktu widzenia dyspersja jest jeszcze za duża; należy więc ją zmniejszyć, czyli:

DWI–3

Im bardziej partner podkreśla chęć wymiany informacji lub siłę – – tym mniejsze OO Dodatnie należy uznawać za niezerowe

W ten sposób – od zwykłych oczywistych OD we wstępnej fazie licytacji – przechodzimy stopniowo do pokazywania OD coraz mniejszych – aż wreszcie tak subtelnych jak to że w danym kolorze posiadamy nie Damę lecz Króla. Regulatorem tempa tego procesu jest właśnie Dyrektywa Wymiany Informacji wraz ze swoimi PodDyrektywami.

Na tym kończę pierwszy odcinek Aliny i zachęcam Czytelnika, by czekając na PiKiera 10 nie tracił czasu, ponieważ

TO JUŻ MOŻNA STOSOWAĆ W LICYTACJI !

Przedrukowane w „Świacie brydża” 1990 10–12 1991 1

UWAGA: nowsze (2008), poprawione i bardziej sformalizowane ujęcie axiomatyczne Aliny (ale i trudniejsze) jest pod:

STatystyczny Algorytm LIcytacji Naturalnej

do Telimeny

Nie samym brydżem człowiek żyje – do Czytaj!

Co nowego...

do Spisu

Glossa'2000

1)

Jest zdumiewające, że nic w rodzaju powyższego nie zostało zdaje się napisane w całej dotychczasowej historii brydża. To co opatrywano mianem „teorii licytacji naturalnej” było po w większości zestawieniem otwarć i sekwencji dalszych.

2)

Powyższe opublikowałem także w miesięczniku „Świat Brydża” – 3..6 / 1990

Wcześniej jeszcze elementy tego były przytaczone przez Władysława Izdebskiego
w jego artykułach w „Brydżu” – bez podania pochodzenia.

Glossa'2003

Po 20 latach Władysław Izdebski w książce „Nowoczesna licytacja naturalna” podał pochodzenie.

„Stara wersja” DPB Dyrektywa Pokrycia Bilansowego

 To co jest zalicytowane ma pokrycie bilansowe
zabezpieczające jakiś aktualnie opłacalny kontrakt

Komentarze:

Rzecz jasna należy tu uwzględnić wpływ szczegółowego znaczenia odzywki ( Patrz „Klasyfikacja Odzywek”: np blok, inwit, forsing, ratunek) na dalszy przebieg licytacji.

„jakiś” – ponieważ nie musi to być kontrakt będący akurat zalicytowaną odzywką (chociaż często tak bywa).

„aktualnie” – tzn w danej sytuacji licytacyjnej i w świetle posiadanych informacji o rozdaniu.

„opłacalny” – w szczególności może to być kontrakt „najlepszy z najgorszych”. Np jeśli partner otworzył 1BA Słabe a przeciwnik skontrował, to mając 0 miltonów w układzie 2236 licytujemy 2§, ponieważ to jest właśnie „aktualnie opłacalny kontrakt” (na każdy inny wpadka byłaby jeszcze większa).

Pewno nieporadność wysłowienia DPB i obfitość komentarzy – nasuwają przypuszczenie (które potwierdzam), że sformułowanie tej dyrektywy napotykało na znaczne trudności.

Dotychczas używałem sformułowania: To co jest zalicytowane – idzie z bilansu

dodając że właściwsza byłaby tu bardziej ogólna Dyrektywa Opłacalności: To co zalicytowane – jest opłacalne.

Czyniłem tak dla dwóch powodów:

1) „To co jest zalicytowane – idzie z bilansu” jest całkiem rozsądnym przybliżeniem aktualnej wersji DPB (częściej bowiem licytujemy po to żeby wygrać, niż po to żeby wpaść opłacalnie).

2) „To co zalicytowane – jest opłacalne” ma zbyt antydydaktyczny charakter, jeśli wziąć pod uwagę skłonności do szaleńczych licytacji, i to nawet u graczy dość zaawansowanych (a tymczasem rzadko kiedy opłaca się licytować na więcej niż bez jednej).

Obecne sformułowanie DPB stara się połączyć „opłacalność” i „bilans”, ponieważ i jedno i drugie jest w rzetelnej DPB nieodzowne (wszak chodzi tu o opłacalność z bilansowego punktu widzenia, a nie o opłacalność wogóle).

A umieszczenie wielu informacji w jednym krótkim zdaniu jest, jak wiadomo, niełatwe.

Uzasadnienie przywrócenia najbardziej pierwotnej wersji:

Jest to zilustrowane pod Krok po kroku – Kwestia zaufania. Chodzi o to że opłacalności częstokroć nie może być częstokroć wyrażona jednoznacznie. Np kiedy przelicytowujemy końcówkę przeciwników może to być opłacalne dlatego że nam to idzie, ale również dlatego że im to idzie a my wpadamy tylko bez jednej. Różnica jest znaczna, a nie ma niestety dwóch takich odzywek do dyspozycji. Uważam że lepiej zakładać że jest licytowane jako „nam to idzie”, a jeśli jest inaczej to odpowiedzialność spoczywa na licytującym. Oczywiście są sytuacje kiedy obaj wiedzą że odzywka jest na wpadkę, ale w niczym one nie przeszkadzają.

powrót